Nog meer familie...

De kinderen raken er haast van in de war: 'Hoeveel familie hebben we nu eigenlijk...' is dan ook een terechte vraag, want vandaag ontmoetten we mijn biologische moeder en haar familie. Weer nieuwe gezichten, weer een oma erbij, nog meer tantes en een oom...

Vanmorgen kwamen mijn moeder en mijn zus naar het hotel. Moeder had ik twee jaar geleden voor het eerst ontmoet: ze was kleiner dan in mijn herinnering, maar verder nog precies hetzelfde...met het lange, zwarte haar waarin nog geen grijze haar zichtbaar is, met de mollige wangen en de lieve ogen. M'n zus ontmoette ik vandaag voor het eerst in real life - eerder kende ik haar slechts van Facebook en Instagram. Ze liep op hoge plateauzolen en kwam nog steeds niet boven mij uit - en dat terwijl ik mij in Nederland met m'n 1,59m altijd zo'n ukkie voel...

Moeder en zus namen ons mee naar 'Cimory' - een combinatie van restaurant/kinderboerderij/siertuin. Dé attractie daar waren de koeien... Onze kinderen vonden de zoetwaterkrabben interessanter...
Ook deze zus genoot van haar nieuwe familie, ze genoot van haar neefjes en nichtje, ze genoot met ons. En terwijl wij met haar de tuinen doorstruinden, praatte moeder in het restaurant met onze tolk.

Inmiddels was de middag al een eind gevorderd - de werkdag van m'n jongste zus en broer was voorbij en daarom reden we naar het huis van moeder om ook hen te ontmoeten.
Toen we de straat inreden herkende ik het huis meteen, het winkeltje aan huis was vandaag gerund door m'n broertje. Buren kwamen hun huisjes uit om te kijken wie er nu toch op bezoek waren gekomen. Stella, Borre en Lasse werden op de scooter meegenomen voor een rondje door de wijk en hadden dikke pret en zus en broer hadden daar weer plezier om.

Twee jaar geleden merkte ik dat al en nu valt het me weer op: mijn familie geniet van deze momenten. Ze hebben nauwelijks vragen over wat geweest is, ze hebben ook nauwelijks vragen over mijn leven nu. Ik heb dat maar zo gelaten en heb m'n best gedaan met hen mee te genieten...