Donderdag 11 september en vrijdag 12 september

Het berichtje van gisteren was in opdracht van ons door familie op de weblog gezet zodat jullie niet tevergeefs op onze site zouden kijken.

Ineens zijn we dan weer thuis. Op 15 augustus vertrokken we in de veronderstelling dat het waarschijnlijk ook wel eens lang zou kunnen duren - we hielden rekening met een verblijf van zes weken. En nu is het nog maar vier weken later! Zo'n abrupt einde van ons verblijf in Nigeria hadden wij gistermorgen ook niet voorzien...

We stonden donderdagmorgen om 06.30 uur op, omdat Mr. Tunde ruim op tijd zou komen voor onze afspraak op de Nederlandse ambassade. Bovendien heb je toch nog wel veel tijd nodig om met z'n allen op tijd klaar te staan. Zeker ook, omdat Jonne en Timme het gisteravond presteerden om elkaar héél lang wakker te houden in 'het grote bed'.
Maar goed, de broodjes die we van Anita hadden gekregen smaakten prima met de lokale pindakaas en zo konden we op tijd instappen om naar de ambassade te gaan. Het had die nacht flink geregend waardoor er een lekkere blubberplas voor de ingang van de ambassade lag. Daar viel Jonne dus prompt in met z'n witte broek (wie trekt zo'n kind dan ook een witte broek aan in zo'n vies land - nou ik dus, want witte broeken kun je zo lekker heet wassen...) en hij zette het op een brullen, omdat hij ook zijn hand geschaafd had. Toen ik ons meldde bij de poort werd ons verzocht buiten te wachten, want 'men' was in vergadering. Maar ik wilde graag gebruik maken van een toilet, kraan of verbanddoos zodat we Jonnes wond - althans voor zijn gevoel - serieus zouden nemen. Uiteindelijk werden we luid zuchtend binnengelaten en zat de 'security' gewoon gezellig met elkaar te koffieleuten: hoezo vergadering?
Op de ambassade werden we allervriendelijkst geholpen en werd ons ook verzekerd dat de papieren die gelegaliseerd moesten worden en het visum voor Stella's paspoort diezelfde middag allemaal geregeld zouden zijn.
Daarop vertrokken we naar het Sheratonhotel, omdat daar het kantoor van KLM is en we moesten informeren naar een terugvlucht. Op ons ticket stond als retourdatum 9 oktober, maar zo lang wilden we nu niet meer blijven... Op zich is het niet zo heel lastig om je ticket te veranderen, om eerder naar huis te gaan - alleen is het de vraag hoeveel je er voor over hebt. De 'economy-seats' waren allemaal volgeboekt, dus moesten we uitwijken naar duurdere plaatsen die ons ruim 2500 euro zouden gaan kosten...oeps...
We hebben toen geïnformeerd naar 'non-direct flights' en toen kwam de KLM-meneer met het briljante voorstel om een binnenlandse vlucht te boeken van Abuja naar Lagos en met onze tickets konden we ook van Lagos naar Amsterdam vliegen. Dat klonk goed en toen ik meneer vriendelijk verzocht had of hij misschien niet even een telefoontje kon plegen naar een binnenlandse vliegmaatschappij, deed hij dat nog ook. Inmiddels was het lunchtijd en begrepen wij van de KLM-meneer dat alles in een stroomversnelling zou komen. Dus stelden we in overleg met onze chauffeur een actieplan op. Dat betekende dat Marien zich over Stella ontfermde en de boeking en tickets van ons allen in de gaten zou houden en dat ik met de jongens teruggebracht werd naar het hotel waar ik precies een half uur had om drie koffers, vier weekendtassen en handbagage in te pakken om te kunnen vertrekken.
Gelukkig hadden we de vorige dag bijna niets uitgepakt, dus het was een kwestie van spullen erin gooien en de zware spullen verdelen over de verschillende koffers en tassen. Op de binnenlandse vlucht mag je namelijk maar 20 kg per persoon meenemen, terwijl je bij KLM 2 x 23 kg mag meenemen.
We zijn terug naar het Sheratonhotel gescheurd om Marien en Stella op de halen en vervolgens gingen we in noodtempo naar de ambassade. Daar lag alles keurig op ons te wachten en konden we na een paar minuten wegracen naar het vliegveld, ruim 30 km buiten Abuja.

Of ze waren gewoon in een goede bui of het interesseerde hen gewoon niet hoeveel bagage wij meenamen - in ieder geval hoefden we niet bij te betalen. Na het inchecken even wachten op een bankje en de hectiek van de dag ebt langzaam weg.
We hadden een prima vlucht naar Lagos met Virgin Airways. Na een uur vliegen, landden we om 17.30 uur op het vliegveld. Onze bagage was zo gevonden en dus konden we doorschuiven naar de incheckbalie voor KLM 588. Het inchecken ging niet zo vlotjes, omdat Stella's naam niet op de passagierslijst vermeld stond. De mensen waren zeer behulpzaam en vonden het allemaal geweldig dat wij Stella hadden geadopteerd.
Nadat we onze boardingpasses ontvangen hadden, moesten we nog een document voor de immigratiedienst invullen en konden we door naar de volgende wachtrij. De controles zijn streng: zeker voor een 'oyibo' met een 'black child'... En dus moesten er ook nog wat adoptiepapieren besnuffeld worden. Moest onze handbagage - zo'n zes tassen + tweelingbuggy - voor de zoveelste keer door de scanner en mochten we uiteindelijk door. Het geeft je een beetje het gevoel alsof je crimineel bent en je wordt haast bang dat misschien iets mis met je is terwijl je dat zelf nog niet weet...

Met een half uur vertraging stegen we om bijna 22.00 uur op uit Lagos. Marien vergezelde samen met Stella een uitermate vriendelijke dame en Timme, Jonne en ik zaten naast een meneer met 'een grappig pakje' - zoals Jonne hardop tegen mij zei, waarop de meneer begon te grinniken, want hij was een Nederlander. We vroegen hem wat voor soort uniform hij aan had en hij vertelde dat hij piloot was in Nigeria.
De jongens vermaakten zich weer met film en spelletjes en rond middernacht begon het wat lastiger te worden. De vermoeidheid van de lange dag begon haar tol te eisen en dat resulteerde in een lange klaagzang van zowel Jonne als Timme. Aangezien Mariens schoot al bezet was door Stella, kon ik nog maar aan één kind de troost van het wegkruipen op moeders schoot bieden. Jonne kroop op schoot en Timme viel naast mij languit op twee stoelen in slaap...en uiteindelijk gingen ook Jonnes ogen dicht. Omdat Timme nogal lag te draaien en ik bang was dat hij van de stoelen af zou draaien, bleef ik wakker. Aan de andere kant van het gangpad had Marien hetzelfde probleem met Stella. Het werd dus een nacht waken - op zich niet zo moeilijk in een vliegtuig waar pas na één uur 's nachts het licht uitgaat en om 03.00 uur al weer aan floept... Het was een vermoeiende dag en nacht voor ons al-le-maal... De jongens werden huilend wakker, Stella was het grootste deel van de nacht wakker totdat we het vliegtuig mochten verlaten...

Het vooruitzicht dat er familie op ons stond te wachten leidde de jongens gelukkig af en zo gingen we snel op weg naar de bagageband om ons bagage te halen en onze dierbaren te begroeten. Heerlijk om weer vertrouwde gezichten te zien. Fantastisch ook om Stella nu eindlíjk 'live' te kunnen laten zien. We voelen ons zeer gezegend!

De weg naar huis voelde vertrouwd. Grappig om de spinnen tussen onze auto's te zien, het onkruid dat onder onze auto's aardig is gegroeid. Feestelijk om ballonnen en vlaggetjes aan de gevel en in de tuin te zien: een warm welkom voor Stella.

Daarmee is een einde gekomen aan dit avontuur. Althans: aan het buitenlandse gedeelte is een einde gekomen. De reis naar Nigeria is voorbij: de eerste stappen zijn gezet op de weg om Stella deel te maken van ons gezin.
De afgelopen weken zijn ingrijpend geweest, zoals iedere gezinsuitbreiding een grote verandering is. Het was niet alleen ingrijpend voor Stella (haar leven is totaal veranderd), maar ook voor Jonne en Timme. Met elkaar hebben tijd nodig om op een goede manier 'gezin' te zijn. De komende twee weken zullen we daar dan ook tijd voor nemen: daar is het adoptieverlof voor (een soort zwangerschapsverlof, alleen dan maar voor vier weken). Bovendien moeten er ook nog tal van formele zaken afgehandeld worden en moet de adoptie naar Nederlands recht in gang gezet worden...

Kortom: we zijn weer thuis, maar we zijn er nog niet, we zijn op weg en de komende twee weken zullen we het weblog af en toe bijwerken, maar waarschijnlijk niet meer zo frequent als jullie van ons gewend waren. En dat is misschien maar goed ook, want sommigen van jullie waren tamelijk verslingerd aan onze berichten en jullie moeten je echt niet steeds met ons bezig houden voordat je gaat slapen...