Een ontmoeting met het arme deel van Jakarta...

Hoe kan ik omschrijven wat we vandaag hebben gedaan, hebben meegemaakt? Ik kan een heel feitelijk verslag schrijven over waar we geweest zijn en wat we gezien hebben, maar of ik woorden kan geven aan wat het met me deed...?

Marien had op internet 'Jakarta Hidden Tours' (http://realjakarta.blogspot.com/) gevonden van Ronny & Anneke - mensen met een groot hart voor de armen in Jakarta. Onder hun leiding gingen we de nauwe steegjes van Jakarta in, langs vieze goten en onwaarschijnlijk kleine woningen, langs talloze nieuwsgierige kinderogen en uitgebluste volwassenen die voor pampus op de grond lagen. Langs oude, afgedankte schepen vol lijnen met wasgoed en waterkanten vol afval, onder de brug door waar de allerarmsten zich een woning hebben gemaakt...

Het was - zeker ook voor de kinderen - een bijzondere ervaring. Borre vond het eng: al die mensen die aan hem wilden zitten - een kneepje in zijn kin, een klopje op z'n blote buik (want hij had z'n shirt uitgedaan vanwege de warmte). Timme vond het stinken: zo'n andere geur dan in het hotel en in Ottoland... Jonne moest vooral grinniken om de meisjes die hem giechelend aanstaarden, Stella vond alles interessant en Lasse paste zich overal prima aan: gaf een highfive aan kindjes die hij niet kende, liet zich gewillig optillen door vreemde mannen en lachte vriendelijk tegen nieuwsgierige vrouwen.

Groot was de hilariteit als bleek dat de mensen die we tegenkwamen geen woord Javaans met mij wisselen konden - hoe kon ik nou een 'Belanda' zijn?!

--

Mijn biologische familie op Java woont riant vergeleken bij de mensen die we vandaag ontmoet hebben en toch kon ik mij niet onttrekken aan het gevoel dat dit mijn leven had kunnen zijn.
En het is niet zo dat deze kinderen er allemaal ongelukkig uitzagen, maar ik heb een hoop volwassenen gezien vandaag van wie het licht in hun ogen gedoofd was. Mensen die zo'n vermoeide, matte indruk maakten. Mensen die de hoop op een beter bestaan hebben opgegeven en zich hebben neergelegd bij een leven waarin ze met moeite het hoofd boven water kunnen houden van zichzelf en hun gezin.
Ik vond het confronterend om hun armoede te zien, om de schamele halve vierkante meter die keuken genoemd werd te zien en het houten hokje boven de rivier dat dienst deed als algemeen toilet. Ik vond het beschamend om gezinnen in kamertjes te zien zitten die de grootte hebben van het hotelbed van waaruit ik nu dit verhaal schrijf. Het contrast tussen wat we vanmiddag meemaakten en de luxe van het hotel, de luxe van mijn eigen leven - dat contrast is zo groot dat het pijn doet, want op een gegeven moment werden de kinderen het zat en wilden ze terug naar het hotel om te zwemmen en maakten ze ruzie om de laatste donuts - terwijl een paar uur eerder een tiental kinderen in harmonie pennen, schriften, kleurpotloden, puntenslijpers en vouwblaadjes met elkaar deelden...

--

Zo is het leven dus: vol contrasten en dat schuurt. Gelukkig maar, want voor armoede wil ik m'n ogen niet sluiten.

(De helft van het tourgeld gaat naar de gezinnen die we gezien hebben en naar nog vele andere gezinnen in andere districten die we níet bezocht hebben. Ronny & Anneke zetten zich in voor het welzijn van deze gezinnen en zorgen voor de bescherming van de allerarmsten die leven onder de bruggen van Jakarta. Ook wordt aan de toeristen gevraagd om schoolspullen mee te nemen voor de kinderen.)