Zon, zee, zand

De afgelopen drie dagen hebben we aan de kust doorgebracht. Pangandaran is plek die bij veel toeristen in trek is - dat is goed te zien aan het straatbeeld: er lopen veel blanken rond en het stikt er van de winkeltjes met souveniers en strandkleding. De blanken zijn vaak Nederlands en menig verkoper spreekt een woordje Nederlands.

Het duurt even voor ik mij hier op m'n gemak voel. Ik houd er niet van als ik bij iedere stap aangesproken word of soms een ritje wil maken met de becak, of ik een uitstapje wil maken naar de Green Canyon of een gids nodig heb.

Oké, het feit dat het hotel dat we een paar maanden geleden geboekt hadden onze reservering niet genoteerd had en nu vol zat, hielp ook niet mee. Want in plaats van een idyllische bungalow kwamen we nu terecht in een hotel vol grote witte tegels, met sanitair dat maar half werkte en een kale spaarlamp aan het plafond.

Het strand en de zee maken alles goed. Wat een pracht! Maar ook: wat een kracht. Wat een dreiging gaat er van die golven uit. Onvoorstelbaar hoe hoog het in geweest moet zijn in 2006: metershoge golven overspoelden de kust en honderden mensen stierven - de bordjes op de kade zijn een serieuze waarschuwing: bij hoge golven - tsunami - landinwaarts rennen...

Hoe hard het water je om de oren kan slaan voelden we ook toen we met de boot een strand verderop opzochten. De boot knalde over de golven en het water van de oceaan sloeg over de boot heen en maakte ons doornat. Daar zaten we dan: zonder zwemvest in een smal houten boot, huilende zonen, gillende dochter - dit vonden ze te eng.

Bij het Witte Strand waren gelukkig geen golven. Soms zouden daar apen te zien zijn, maar dan moest je wel geluk hebben. Een wandeltocht door een stuk regenwoud leverde niets dan een paar herten en wat vogelgeluiden op.

Ik moest glimlachen om Borre tijdens de wandeling... Ik zei: "We moeten nog wel wat apen spotten..." Borre: "Wat is dat: spotten?" "Nou, dat betekent dat we nog apen moeten ontdekken, moeten zien. Spotten is zien. Denk maar aan een spotlight - als die op je schijnt kan iedereen je goed zien." "Oh ja, die blijft op mij schijnen als ik beweeg..." "Precies!" "Maar wat is dat dan wat Goliath doet bij de Here God?" "Ja, dat is óók spotten, maar dan betekent het iets anders..." "Ja hè, want dat is lelijke dingen zeggen tegen de Here God!"

En zo liepen we het regenwoud uit terug naar het strand en ineens zagen we apen voor ons. Eén had er een flesje drinken in z'n poten, een andere zat met z'n neus in de vuilnisbak. Borre kwam iets te dichtbij (tja, hij dacht de aap te kunnen aaien, dat krijg je als je een aap als knuffel hebt, dan denk je dat alle apen aaibaar zijn...) en dat zinde de aap niets: haalde met z'n linkerpoot uit naar Borres kuit. Gelukkig waren Borres reflexen ook goed...
Toen we bij onze spullen kwamen werd ons verteld dat de apen onze voorraad geplunderd hadden: drinken, chips en popcorn waren verdwenen. Er zaten nog een paar boterhammen in m'n tas - door de apen blijkbaar afgekeurd - en wonderwel nog een zak chips. Lasse had die zak net uit m'n tas gepakt en plofte op z'n kont in het zand toen een aap bliksemsnel naar voren schoot en de zak van Lasse afpakte. Aap klom de boom in, maakte de zak open en ging op z'n gemak onze chips opeten. (Gelukkig had ik nog een zak chips achtergehouden in de kast op onze hotelkamer...)

Inmiddels zijn de koffers weer bijna helemaal ingepakt. De weekendtassen zitten weer vol. Morgen om 08.00 uur rijdt er een minibusje voor om ons naar Jakarta terug te brengen. Drie weken geleden begonnen we daar onze rondreis. Nog drie nachten relaxen in het hotel waar we op 15 juli incheckten en dan vliegen we terug...