Drie nachten Malang...

Na dagen van familiebezoeken en alle emoties die daarbij kwamen kijken zijn we in de nacht van zondag op maandag met de trein naar Malang gereisd. Een reis van 9 uur naar de oostkant van Java.

Het afscheid van familie ging in fases: vorige week dinsdagavond namen we afscheid van de familie van vaders kant. Afgelopen zondagavond van de familie van moeders kant. Momenten waarop tranen vloeiden en de vraag steeds weer klonk: 'Kom je weer terug?' En ik heb m'n familie beloofd terug te komen - ik weet alleen nog niet wanneer...

Zondagavond brachten Pak Agus en Erlita ons naar het station van Semarang. Van hen namen we als laatste afscheid. Hoe bijzonder om al die bijzondere momenten met hen beleefd te mogen hebben. Twee jaar geleden hebben zij mij zo fantastisch geholpen in het zoeken naar sporen uit mijn verleden. Zij hebben de eerste contacten gelegd met mijn familie. En het was geweldig om hen er deze week weer bij te hebben. Ze genoten van onze kinderen en ook onze kinderen raakten aan hen gehecht.
Af en toe hadden we een andere chauffeur en de jongens nummerden ze gekscherend: Pak Agus was Pak 1, we hebben ook nog Pak 2 en Pak 3 gehad - maar Pak 1 bleef de beste en daar was ik het helemaal mee eens.

De nachttrein was niet zo comfortabel (ook al realiseer ik mij dat dat wel erg verwend klinkt). Borre was al op het station in slaap gevallen en is ook niet meer wakker geweest tot we in Malang waren. Lasse viel ook al snel in slaap op Mariens schoot en de rest had wel tijd nodig om zijn of haar draai te vinden. Timme lag op een gegeven moment dwars over twee stoelen en Jonne had een plekje op de grond gevonden ;-) Zittend slapen is niet echt fijn, maar we hebben allemaal toch wat uurtjes gepakt.

Malang is een prima stadje om een paar dagen te verblijven. Enny's Guesthouse is leuk vanwege de mooie binnentuintjes en het vriendelijke personeel dat ook nog een woordje Nederlands spreekt. Het is hier niet zo druk als in Jakarta of Semarang en we lopen dan ook met een gerust hart met de kinderen over straat.
Overal waar we komen zijn we een bezienswaardigheid. Om verschillende redenen: Marien is blank, we lopen op straat (terwijl iedereen op brommers rijdt of met auto of bus), er zwermt een stoet kinderen om ons heen en ik ben voor de mensen in Indonesië overduidelijk een Javaanse maar kan niet adequaat reageren op hun Javaanse uitroepen.

Vlakbij Malang ligt Batu - een stadje met veel entertainment. We hebben de hele dag doorgebracht in Batu Secret Zoo - een combinatie van dierentuin, pretpark, zwembad en ook nog een museum vol opgezette dieren en skeletten. We kwamen tijd tekort om alles te zien en te doen: er was zoveel!
Zo'n mooie dierentuin heb ik in NL nog niet gezien - de dieren zo dichtbij dat ik me rot schrok toen er een megavleermuis vlak voor m'n neus ging poepen. Zo'n kindvriendelijk zwembad waar de kleinste tot de grootste Kollenstaart zich prima vermaken kon en zoveel leuke attracties waar je gratis in mocht (behalve dan het Horror House - dat was zo eng dat Borre aan mijn hand liep te brullen en na afloop zei dat de mensen dat toch echt moesten slopen).

Voor westerlingen is Indonesië een goedkoop land om in te leven. Onze dag uit kostte 6 x 75.000Rp (Lasse hoefde niet te betalen en mocht dus vervolgens ook in haast geen enkele attractie, want nog geen 85cm en dan is het héééél gevaarlijk hoor zo'n draaimolen... Indonesiërs zijn echt heel erg voorzichtig met hun kinderen. Oké, ik ben erg makkelijk - in de ogen van sommigen te nonchalant, maar hé: ik heb er vijf, er is er nog niet één zoek geraakt, er heeft er nog niet één een ongeluk gehad :-p ...) Maar wat ik dus zeggen wilde: dit park - waar de Tsunami (hoe verzin je het :-S ...) tig rondjes duurt in plaats van de paar seconden in een willekeurig pretpark in NL en waar geen wachtrijen zijn van een half uur, dit park waar je gemakkelijk twee dagen over zou kunnen doen, kostte ons zo'n €30...hahaha...

Ter relativering: de tolk die ons vorige week bijstond zou zich dit niet kunnen veroorloven. Want 75.000Rp (= zo'n €5) is voor ons een schijntje voor zo'n dierentuin/pretpark, maar op een salaris van 400.000Rp is dit alsnog een fors bedrag.
Ik denk dus dat het met name gegoede Indonesiërs en andere Aziaten zijn die in dit park rondlopen. De 'gewone' Indonesische burger ziet dit park alleen als 'ie er één van de vele baantjes heeft: als schoonmaker, dierenverzorger, verkoper of opzichter bij de attracties...