Familiedag...

Eigenlijk heb ik een hekel aan verplichte familiedagen. De momenten dat ik met mijn eigen familie ben - m'n Nederlandse familie zeg ik er nu maar even bij - zijn altijd ongedwongen en plezierig, omdat ik weet wat ik aan heb heb, maar wat kan ik verwachten van een dag met familie die ik nauwelijks of niet ken? Van tevoren heb ik mij er niet echt mee bezig gehouden - althans: ik kon mij er geen voorstelling van maken en ik was vooral bezig de kinderen voor te bereiden op een dag vol mensen die in hun wangen en kinnen zouden knijpen, vol eten en drinken dat zij niet zouden lusten en verplicht glimlachen en handjes geven ;-)

Tegelijkertijd...onderhuids zat er misschien toch wel spanning of lag het toch aan het hotelbed dat ik de afgelopen zo'n ontzettende last van m'n rug had?!

Anyway...

We hebben een familiedag gehad zoals een familiedag hoort te zijn: er werd gegeten en gedronken, de kinderen renden het huis in en uit en speelden met elkaar. Het grootste deel van de dag hebben we doorgebracht met het gezin van m'n broer, het gezin van m'n zus en m'n vader en zijn vrouw. En natuurlijk was Erlita, onze tolk erbij en de chauffeur. De volwassenen praatten dan eens met de één dan weer met de ander. Ooms en tantes kwamen binnen en gingen weer.
Ongedwongen was het natuurlijk niet. Het was aftasten en zoeken naar woorden en proberen hun gewoonten en gebruiken te begrijpen. Dus gingen wij ook op de grond zitten om te eten - terwijl er een prima eettafel met stoelen stond en in de ontvangstkamer ook nog een prima bankstel - en at ik van alles wat me voorgezet werd een beetje. Dus liet ik m'n zwager alles betalen toen we later op de dag uit eten gingen, want we waren immers bij hen te gast.
Plezierig werd het gaandeweg de dag steeds meer: er speelden ruim 10 kinderen in en om het huis van m'n zus en dat zorgde voor plezier en ontspanning. En toen we later in de middag naar het strand gingen met het gezin van m'n zus en het gezin van m'n broer was dat leuk. Het was een chaotische bende toen we met z'n allen 's avonds bij 'Sultan Chicken' gingen eten (vanwege de patat die ze daar serveerden) - precies zoals wij gewend zijn en daarna was het gezellig om nog wat rond te hangen in het park waar de mensen van Rembang het laatste vuurwerk voor het Suikerfeest de lucht inknalden.

Ik vond het bijzonder om te zien hoe gemakkelijk mijn nieuwe familie onze kinderen in hun hart sloot. Andersom ging dat niet bij allemaal even makkelijk. Jonne en Timme zijn daarin wat terughoudend - kijken van een afstandje toe en geven zichzelf pas na driekwart dag... Stella vindt iedereen die ze niet kent interessant en Lasse laat zich door iedereen even gemakkelijk oppakken.
Toen we na het strand terug gingen zei Borre: "Ik vind mijn nieuwe tante en neefje heel erg leuk..." Ik: "En je oom dan?" "Wie is dat dan?" "Nou, de man bij wie je op de brommer mocht!" "Oh ja...ja, die is ook leuk...mag ik morgen weer?"
Ja, hij mag morgen weer - samen met met zijn oom op de brommer, want we doen nog zo'n familiedag...