Dinsdag 19 augustus

Het is nu koffietijd. In de lounge van het Bogobiri-hotel (www.bogobirilagos.com) is het gezellig druk. Op de achtergrond speelt dezelfde gitarist als elke avond, maar vanavond wordt hij bijgestaan door een synthesizer. Het klinkt relaxed… Vanmiddag moest Nigeria voetballen tegen België. Je weet vast wel hoe Nigeriaanse voetballers bij de cornervlag dansen na een doelpunt…?! Zo stonden ze hier ook in de lounge!

Vandaag hadden we een rustige dag. We slapen hier goed, ook al wordt Stella ’s nachts wel een keer wakker. Als ze dan een flesje melk gedronken heeft, valt ze gelukkig ook weer in slaap. Na het ontbijt zijn we naar de ‘Goodies’ gegaan, een kleine supermarkt. Omdat bijna alle producten geïmporteerd worden, is alles hier vreselijk duur. Naar de supermarkt waren we lopend gegaan met onze tweelingbuggy…pfff…da’s een belevenis op zich: om langs de hoofdweg van Ikoyi, Lagos, te lopen met een buggy, met een kind aan je hand terwijl langs je heen het verkeer drie rijen dik voortraast…auto’s, vrachtwagens en brommers – allemaal luid toeterend. (Omaatje: we letten echt heel goed op onze kinderen! En ja, Frank M., ook hier laten we ze los lopen en dan word ik op m’n vingers getikt door Nigerianen…hahahaha…!)

Nadat de jongens een dvd’tje gekeken hadden onder het genot van appel met fruit (zoals ze dat thuis ook gewend zijn) en Stella en ik even geslapen hadden, hebben we ons weer in het straatleven van Lagos gestort. Zoals in alle Afrikaanse landen stikt het hier ook van de straatverkopers en overal zijn soort kleine winkelstraatjes langs de weg. Om daar te komen moesten we een rotonde oversteken en gelukkig zijn de Nigerianen wel zo beleefd om voor een moeder met kinderen te stoppen. De mensen hier vinden onze kinderen erg interessant, maar wie Jonne een beetje kent, weet dat hij niks zegt tegen vreemden en minder vreemden. Als ze J&T uitgebreid bekeken en geaaid hebben, kijken ze naar Stella en zeggen: ‘She is black…’ Tja, en wat moet je dan zeggen. Van onze contactpersonen weten we dat het beter is om te zeggen dat we via de stichting voor dit kindje zorgen. Ooit heeft een echtpaar in alle eerlijkheid de waarheid gezegd – namelijk dat je de ouders van dit kindje bent, omdat je haar adopteert – en dat heeft een groot artikel in de krant over het stelen van kinderen opgeleverd. Vandaar dat ons is opgedragen heel summier te zijn over de relatie tussen ons en Stella. Dat levert soms ongemakkelijke conversaties op en maakt dat ik niet te veel oogcontact maak met de mensen op straat, zodat ze me ook niet zo snel iets vragen. Op straat voel je ook pas goed hoe warm het hier is. Het hier nu ‘winter’ en dit is het regenseizoen, daardoor is het gelukkig niet te warm, maar als we even op straat lopen, loopt het zweet toch wel in straaltjes van ons af – vooral van Jonne. Dat belooft nog wat als we volgende week naar een ander onderkomen gaan in Epe, waar de meeste uren van de dag geen stroom – en dus geen airco – is…

We hebben weer in het hotel gegeten – voor ’t eerst hebben de jongens wat rijst en kip op en Marien had vanavond curry met geit. Daarna nog even poedelen in een grote emmer in de douche, matras opgemaakt en tentje uitgeklapt. Nog even verhaaltje lezen en dan liedjes zingen: één van de zusters zong zaterdag ‘Jesus’ love is so wonderful’ voor Stella, dus dat zingen wij ook vaak voor haar – in ’t Engels en dan in het Nederlands zodat J&T het ook leren – en Timmes favoriet is op ’t ogenblik ‘Is je deur nog op slot’.
Nu slapen ze alle drie alweer en hebben wij de avond voor onszelf, om wat te internetten, wat te lezen en na te praten. Morgen hopen we weer te gaan zwemmen en ’s avonds zijn we door Jan & Els (die bij Mrs. Aino verblijven) uitgenodigd om pannenkoeken te komen eten. Jonne verheugt zich er nu al op…