Zaterdag 23 augustus

Vandaag was een bijzonder emotionele dag. Om 10.00 uur werden we opgehaald om naar de Missionairies of Charity te gaan, het huis waar we Stella een week geleden hebben opgehaald. Hoe anders rijd je daar nu naar toe! Vorige week nog in spanning en verwachtingsvol en nu met een meisje op schoot dat zich tegen je aan vleit om met haar vingers in haar mond in slaap te vallen… Dit kindertehuis wordt gerund door drie zusters van de orde van Moeder Teresa en een dozijn Nigeriaanse vrouwen. Met elkaar zorgen zij voor ongeveer 60 kinderen. Ons werd van tevoren gezegd dat er in het huis geen gebrek was aan kleding of speelgoed en daarom hadden wij pakken luiers meegenomen. Vorige week zaterdag gingen we niet naar binnen, maar werd Stella ‘overhandigd’ op de buitenplaats. Nu gingen we wel met de zusters mee naar binnen en in de eerste kamer/zaal waar we kwamen, schrokken we al gelijk enorm. Iedereen heeft wel een idee hoe een kindertehuis in het buitenland er uit ziet…met van die metalen spijlenbedjes, een zaal vol, huilende of juist apathische baby’s/kinderen… Deze zaal was vol gehandicapte kinderen. Kinderen, maar ook tieners – ze blijven er tot ze dood gaan. Niets ten nadele van de verzorging, want de zusters en de verzorgsters doen wat ze kunnen…maar zoiets als Syndion, zorgboerderijen, de Hoeff…het lijkt een utopie.
Daarna gingen we naar boven, naar de zaal waar ook Stella’s bedje geweest is…het was al weer gevuld… In deze kamer lagen acht kinderen van ongeveer 1 tot 2 jaar in bedjes. We kwamen net op ‘voedertijd’ binnen: nu begrijpen we ook waarom Stella nog niet met een lepeltje kan eten… De kinderen krijgen liggend in bed een grote fles en wie z’n fles nog niet zelf kan vasthouden, krijgt er een kussen tegenaan geduwd. Ook hier zagen we wel toewijding bij de verzorgsters: een kindje dat bijna blind is vanwege meningitis werd uit z’n bedje getild en gevoed. Muziek vulde de kamer, terwijl speelgoed achter glas opgeborgen was – er wordt alleen op gezette tijden gespeeld. Het was heel bijzonder om in die kamer te staan, iets te ervaren van Stella’s leven van het afgelopen jaar…
Door het hele huis hingen spreuken van Moeder Teresa aan de muur: één daarvan had de volgende strekking ‘het gaat er niet om hoeveel je doet, het gaat erom dat je het met liefde doet’ en de liefde van de zusters was duidelijk merkbaar. Ik vroeg hen of ze het moeilijk vinden om afscheid te nemen wanneer er kinderen vertrekken en ze antwoordden mij dat ze heel blij zijn dat de kinderen een familie krijgen, maar ze zeiden het wel met tranen in hun ogen… Toen we echt afscheid wilden nemen, wilden de zusters nog met ons bidden. In de tuin was een hoekje ingericht met een Mariabeeld en daar hebben de zusters met ons en voor ons gebeden: dat God Stella altijd zou vergezellen, haar zou beschermen en voor zou zegenen – materieel, spiritueel en fysiek – en dat ze een bron van vreugde mocht zijn voor de mensen om haar heen…

Terug in het hotel hebben we een opblaasbadje in de kleine voortuin gezet en konden Jonne, Timme, Stella en Anthoni lekker spetteren. Zo in de schaduw was het even heerlijk bijkomen van de indrukwekkende dag. We dachten de dag af te sluiten bij de Nigeriaanse variant van de McDonalds – ‘Chicken republic’ en dat hebben we ook gedaan, maar dat hadden we beter niet kunnen doen… De Nigeriaanse variant op het HappyMeal – ‘Flappy Meal’ – was een ‘floppy meal’ (dit is een grap van Marien), want het was er niet…en de bestelling die we deden, werd met veel moeite bij elkaar gezocht, maar was niet precies wat ik besteld had (maar goed, dit is Afrika, dus laat maar…)! Na de eerste happen van de kip was niet alleen Mariens rug verbrand, maar ook zijn mond: wat eten Nigerianen scherp – of, zoals J & T zegggen: ‘…een beetje pittig…’ – en dat vond zelfs Anthoni. Gelukkig was de patat goed en de cola ook, dus Jonne en Timme hebben weer wat calorieën binnen gekregen. Zelfs Stella heeft zich voor ’t eerst gewaagd aan vast voedsel. Normaal gesproken steekt ze alles in haar mond – ook het kruis om de hals van de zusters – behalve eten en nu probeerde ze een stukje patat. Blijkbaar helpt het dat ze ons ziet eten en begint ze nieuwsgierig te worden! Een goede ontwikkeling! Het wordt een echt McDonalds-meisje…past dus prima in ons gezin…hahaha…

Morgen gaan we naar een lutherse kerk met een vriendin van Mrs. Aino. Jonne heeft beloofd heel stil te zijn: ‘Dat kan ik wel, hoor, mammie…’ – we zullen zien en horen…

Hoe het volgende week gaat, weten we nog niet. Het legaliseren van de papieren zal zo’n drie/vier weken duren… En onze hotelreservering loopt maandag af… Anita zal met Anthoni verhuizen naar het huis van Mrs. Aino en wat wij gaan doen… We worden geacht om naar Epe (helaas niet op de Veluwe…) te gaan, daar is een grotere accommodatie, maar er is ons verteld dat daar ook minder mogelijkheden zijn (geen internet, geen airco, zeer beperkt stroom en geen eten van de Goodies…). We weten niet zo goed of we dat moeten doen, want we genieten ook van de ‘luxe’ van Lagos…maar we hebben eigenlijk geen keuze – of iemand moet een accommodatie in Lagos weten voor ons?!

(foto's: met dank aan Anita...)