Zondag 24 augustus

Vandaag is een het een kerkloze zondag geweest voor ons. Volgens afspraak stonden wij om 09.00 uur kant en klaar voor het hotel te wachten, maar ons gezelschap kwam niet opdagen… Jonne vond het heel raar dat we niet naar de kerk gingen, maar in plaats daarvan een rondje gingen wandelen terwijl papa en Stella samen in slaap vielen. Jonne en Timme vinden het leuk om hier rond te lopen. Ze zijn inmiddels gewend aan het vele toeteren en Jonne blijft zich vergapen aan zoveel van zijn lievelingsauto’s: de taxi’s zijn hier namelijk geel – Jonne’s lievelingskleur… Aan zondagsrust wordt hier in Lagos niet zo veel gedaan: de Goodies was gewoon open, de bouwvakkers op de hoek van de straat waren ook gewoon bezig en er waren ook nog wel een aantal straatverkopers te bespeuren. Maar: ook mensen die duidelijk met hun zondagse kleren aan op pad gingen naar de kerk. Zo ook onze schoonmaakster uit het hotel: keurige rok en blouse en zelfs een hoedje op (terwijl het toch nog steeds 27 °C is…). Vanmiddag nodigde ze ons uit om volgende week bij haar in de kerk te komen: de dienst duurt van 09.00 uur tot 12.00 uur… Durf dus nooit meer op je horloge te kijken als wij eens iets langer dan 20, 25 minuten preken!!! Naast de uitnodiging die ze deed, had ze ook nog zelfgemaakte chips in de aanbieding. We hebben twee zakjes gekocht, maar ook dit product brandde onze mond uit… Ze had alleen maar peper en zout gebruikt, vertelde ze en peper is goed voor je bloed: nou, dat van ons kookte bijna…

De jongens waren huilerig vandaag… De dag begon ook veel te vroeg: Stella wordt iedere nacht nog wakker en na haar fles melk wilde ze niet meer gaan slapen…en Jonne ook niet meer. Stella was wakker en had wel zin in een geintje, Jonne ligt het liefst zo dicht mogelijk bij Stella en lacht om alles wat ze doet. Ze kan bijvoorbeeld Donald Duck heel goed imiteren. Ze kan ook heel zwaar grommen (‘Hij is een boef of een tijger’, zegt Jonne dan…waarop wij hem proberen te leren dat Stella een ‘zij’ is…). Ze weet heel goed hoe ze haar lippen moet tuiten en haar tong moet gebruiken om te sputteren en ze houdt van sabbelen, likken en bijten: als ze je vingers pakt, of met haar mond richting je arm of zo gaat, moet je uitkijken. Zo liggen ze dan met elkaar in het schemerdonker te ginnegappen en dan komt er van slapen dus niets meer… Als de dag al om 06.00 uur begint, duurt het lang…
Gelukkig vinden de jongens het heerlijk om ’s middags een dvd te kijken (KRO-Kindertijd wordt gemist, maar gelukkig hadden we een aantal nieuwe dvd’s meegenomen en die blijven voor hen leuk ook al kijken ze ’t dagen achter elkaar…).

Toen iedereen halverwege de middag weer een beetje bijgekomen was, zijn we er nog even op uit gegaan. Stella bij Marien op z’n buik in de draagzak en de jongens in de tweelingbuggy (wij noemen ze luilaksmurfen). Toen ze nog klein waren, duwde dat trouwens een stuk gemakkelijker…(wel een goede training voor m’n armspieren: misschien kan ik dan in oktober de volleybal wel diep spelen…hahaha…). We hebben een stukje gelopen in Ikoyi – zo heet dit deel van Lagos. Een welvarend deel gezien de staat van de huizen en de straat. Wat heel goor is, is dat er langs de straat en stoep een soort brede, tamelijk diepe goot loopt waar allemaal drap en vuil in ligt en waar mannen ook gewoon in staan te urineren – of ik daar nou loop of niet… Boetes voor wildplassen kennen ze blijkbaar niet in Nigeria…
Hier kunnen we met een gerust hart de straat op – we hebben totaal geen onveilig gevoel. Over het algemeen reageren de mensen vooral hartelijk naar Jonne en Timme en dat is voor ons een voordeel.
De avondmaaltijd hebben we weer in het hotel besteld: ‘deep fried chicken’ met rijst en voor Marien iets van ‘beef’ – dit keer geen taaie geit, maar een taaie koe (Omaatje: alleen al voor de ribrunderlappen willen we snel naar huis!). Die ‘deep fried chicken’ zijn stukken gefrituurde kip (volgens mij) en dat is de enige kip die niet zo pittig is en die Jonne dus lekker vindt.
Daarna weer het gebruikelijke was- en bedritueel en hebben wij weer even tijd voor onszelf…weer een dag voorbij. We zijn benieuwd hoe het weekend in Nederland is geweest – in Goudriaan met ‘kaarten op tafel’ en in Brandwijk met the Continentals. We proberen mee te leven met jullie en zijn ook ontzettend blij met al jullie reacties en gebeden! Ontzettend leuk om te merken dat jullie onze belevenissen zo trouw volgen.

Zoals al eerder vermeld, moeten we dinsdagmorgen onze koffers en tassen inpakken om naar een andere accommodatie te verhuizen. We proberen om deze week nog in Lagos te blijven, omdat we hier nog niet uitgekeken zijn.

Recente foto’s zullen er trouwens (bijna) niet meer op dit weblog verschijnen, omdat de Kollenstaartjes zo handig zijn geweest om de oplader voor de accu van hun digitale fotocamera te vergeten – of liever gezegd: die is in rook opgegaan… Toen ik de vrijdagmorgen dat we vertrokken nog even een laatste ronde door het huis maakte om te zien of alles op orde was, vond ik de oplader nog in de logeerkamer waar alle spullen hadden klaargelegen om ingepakt te worden. Marien wist niet wat het was en had het dus niet ingepakt. Ik weet dat ik ermee naar beneden ben gelopen, maar wat er daarna mee gebeurd is…een raadsel: dat ding is nergens meer te vinden! De digitale camera is daarmee nutteloos geworden, gelukkig was Marien zo grondig om ons andere fototoestel mee te nemen, maar die werkt nog met fotorolletjes…

Een goede dag toegewenst allemaal en tot het volgende bericht!

Ps. Het filmpje dat we aan dit bericht hebben toegevoegd, geeft een indruk van het verkeer in Lagos. Ik had er graag in willen knippen, omdat ik er aan het einde niet op m'n allercharmantst op sta...hahaha...maar dat is niet gelukt. Ik weet ook niet meer waarom ik zo geïrriteerd reageerde... Let maar niet op mij, let maar op het verkeer...