Maandag 25 augustus

Zo, de kinderen liggen te slapen en wij hebben even tijd om koffie te drinken en contact te maken met jullie! Toen we vanmorgen in de lounge zaten te ontbijten, kwam één van de receptionistes naar ons toe om ons te zeggen dat we nog een paar dagen langer kunnen blijven. We mogen blijven tot vrijdagmorgen en dat geeft ons rust en ruimte om nog het één en ander in Lagos te doen. Het zijn de verhalen over Epe die ons wat terughoudend maakten om daar heen te gaan en ook de manier van communiceren over ons verblijf waar dan ook… Laat ik maar zeggen dat ze de directe, Westerse manier van praten hier niet kennen…

Vanmiddag hebben we de toerist uitgehangen. We hebben een boottocht gemaakt naar een strandje aan de Atlantische Oceaan. Nu hebben we wel eens eerder boottochtjes gemaakt, maar dit was toch van een heel andere orde… Terwijl we in het kantoor van de ‘rederij’ zaten te wachten, zagen we Nigeriaanse variant van het Schoonhovense veer: hahaha….een veredelde roeiboot vol met mensen in zwemvest. Veel Nigerianen kunnen niet zwemmen, het water is diep, de boot niet erg veilig en de snelheid hoog. Ook wij moesten in een zwemvest. Timme protesteerde hevig en Stella verdronk niet in het water, maar wel in haar zwemvest! Naast de aanlegsteiger lag een boot half weggezonken als voorbode voor de tocht die ons te wachten stond. De boottocht werd gemaakt met de snelheid van een speedboot en het comfort van m’n eerste Fiat Panda die met 100 km/uur over hoge drempels knalt… We voeren Lagos uit en kwamen op zee. Om ons heen grote industrie: olieleidingen en alles wat daarbij hoort, grote containerschepen en platforms en ook nog een soort Nigeriaanse Titanic… Hoe wonderlijk dan toch dat er uiteindelijk voor ons oog een soort paradijsje verrijst: een strandje met palmbomen… Wanneer de boot eindelijk vaart mindert en zachtjes naar het strand dobbert, springen een aantal jongens vanaf het strand het water in om onze spullen uit de boot het strand op te dragen. Ook de kinderen worden aangepakt en droog aan wal gezet. Service die vriendelijk lijkt – en ook wel is – maar natuurlijk wel betaald moet worden… Er worden een paar strandstoelen voor ons neergezet, tafeltje erbij en van oude doeken wordt een soort luifel boven ons hoofd gespannen. De kinderen spelen heerlijk op het strand, net wel en net niet in het water, want golven zijn een beetje spannend en ook Stella heeft het prima naar haar zin in het water. Grappig om te zien dat ze hierin heel anders is dan Jonne en Timme. Toen die haar leeftijd hadden, zaten ze meer buiten het zwembadje dan erin en als we hen dan weer in het water zetten, wisten ze niet hoe snel ze weer over de rand moesten kruipen. Zelfs douchen kan hen maar amper bekoren, terwijl Stella vol overgave haar hoofd naar de waterstraal omhoog richt en als een dorstige hond haar tong buiten haar mond steekt. Vanmiddag zat ze heerlijk op het zand en liet de golven (althans, het laatste stukje golf: we zijn heus wel voorzichtig met haar…) rustig over zich heen komen. Vanmiddag voelde het even alsof we gewoon op vakantie waren.
Om 16.00 uur kwam de boot weer terug en vertrokken we weer met een noodvaart richting Lagos. Daar hebben we nog boodschappen gedaan bij de Shoprite, een supermarkt en warenhuis in één, en toen weer met de taxi terug naar het hotel.

Het is bijzonder om te zien hoe goed het met Stella gaat. Ze is vrolijk, we kunnen haar goed aan het lachen en gillen krijgen. Ze huilt als dat nodig is: als haar luier vol zit, als ze drinken of slapen wil, als ze aandacht wil. Jonne en Timme hebben héél véél aandacht nodig… Ze slapen – doordat Stella vroeg wakker is – een paar uur per dag minder dan normaal en ze moeten vaker op eieren lopen dan in Ottoland (denk aan de rechtbank en vanmorgen waren we even bij Mrs. Aino in de winkel en die staat vol met kunst waar ze echt niet aan mogen zitten…zucht…). Het eten blijft lastig en sowieso is de structuur die we thuis hadden, hier ver te zoeken… Zou dat nog problemen geven als we weer thuis zijn of schakelen ze dan weer moeiteloos over in de oude gewoonten…?!