Dinsdag 26 augustus

Er heeft een grote metamorfose plaatsgevonden: I’m a real African woman now! Vanmorgen heb ik bijna drie uur bij de ‘kapper’ gezeten voor ‘canal weavon’ zoals ze dat hier noemen. Mijn vader zei altijd al tegen me ‘wie mooi wil zijn, moet pijn lijden’…nu zijn de meningen erover verdeeld of het mooi is of niet (Jonne vindt m’n haar mooi, Timme niet en Stella heeft hierover nog geen mening – volgens mij is ze alleen maar jaloers dat ik zo veel haar heb en zij nog niet…), maar pijn heb ik in ieder geval wel gehad. Ik heb me echt zitten verbijten in die plastic stoel, maar ik durfde me niet zo te laten kennen, omdat het voor Nigeriaanse vrouwen een nog grotere martelgang moet zijn met hun kroeshaar… Om me heen stonden drie vrouwen zich te bemoeien met mijn haar. De eerste heeft m’n haar daadwerkelijk ingevlochten – zij was duidelijk de baas –, nummer twee mocht het haar dat nog niet behandeld was tegenhouden (op niet al te zachtzinnige wijze) en nummer drie hield een grote streng zwart, nephaar in haar handen en haalde daar iedere keer een dun strengetje uit dat nummer één vervolgens met mijn eigen haar vervlocht. Als het aangeboden strengetje te dun of te dik was naar de zin van nummer één, kon nummer drie rekenen op een flinke uitbrander. Denk trouwens maar niet dat de ‘kapsters’ in Nigeria van ‘social talk’ houden. Het gebruikelijke kapperspraatje over werk, weer, vakantie en kinderen blijft hier achterwege vanwege Afrikaanse soaps die de zaak overstemmen. Met één oog gericht op de tv, één op m’n haar werd ik zo onder handen genomen. Af en toe werd er commentaar geleverd: op de soap of op m’n haar – wat in de ogen van Afrikaanse vrouwen vreemd haar is, heel anders van structuur dan hun eigen haar en zo vreselijk steil. Veel vrouwen doen ontzettend veel moeite om steil haar te hebben! Volgens de schoonmaakster van het hotel heb ik me gigantisch laten afzetten – natuurlijk, ik heb geen eens moeite gedaan om af te dingen: hebben die vrouwen ook een keer een leuke dag…

Terug in het hotel hebben we onze zwemspullen weer gepakt en zijn we met de taxi naar het appartementencomplex van Gulf gereden om lekker af te koelen. Nu mogen we echt niet klagen over de temperatuur: die is goed uit te houden, maar in zo’n stad is het toch altijd zweten. Stella was inmiddels toe aan haar middagdutje, die heeft heerlijk in de schaduw op een strandlaken liggen slapen en dat gaf ons de gelegenheid om met de jongens het zwembad in te gaan. Jonne is een echte waterrat geworden. Met z’n vleugeltjes om z’n armen en een zebra om z’n middel gaat hij gewoon het zwembad in. Hij wacht niet op ons (ja, Omaatje, we houden hem natuurlijk wel in de gaten), maar ‘zwemt’ gewoon het zwembad rond. Timme…da’s een heel ander verhaal. Hij wil ook wel vleugeltjes om en af en toe mag hij Jonnes zebrazwemband lenen, maar daar loopt hij alleen maar mee over de rand van het zwembad. Verder dan de eerste twee treden van de stenen trap aan het begin van het zwembad komt hij niet… Stella daarentegen wordt vrolijk aan Jonnes hand meegesleept het water in – natuurlijk veilig in een Nijntje-zwemband speciaal voor baby’s…: met haar mond open en tong naar buiten sabbelt ze het hele zwembad rond. De jongens zijn heerlijk bruin en genieten zichtbaar van de rust van het zwembad. We willen ook graag nog even een hapje eten in het restaurant bij het zwembad, maar de kok is even weg… Dus besluiten we toch maar de taxi terug naar ‘huis’ te nemen (J & T noemen het hotel ‘huis’…) en daar iets te eten.
De terugrit is echt weer een knap staaltje Lagos-chaos. Wat een auto’s, wat een brommers, wat een mensen. Je mag blij zijn als je één of andere hoge pief bent, want dan krijg je een gigantische politie-escorte en moet iedereen aan de kant om je er door te laten. Waren we eerder op de middag heerlijk afgekoeld in het zwembad, lekker ‘schoon’ gespoeld, zaten we onszelf nu weer te bevuilen met zweet in een vieze taxi… Op een gegeven moment zijn we maar gewoon de taxi uitgestapt en hebben we het laatste stuk gelopen, want er was geen doorkomen aan. Terwijl wij onze weg zochten naar de Chicken Republic (nee, de pittige kip laten we links liggen, maar de andere kant van de zaak verkoopt pizza’s…) ging aan de overkant van de straat een taxi-brommer onderuit waardoor de bestuurder en zijn twee passagiers de weg over rolden… De schade leek wel aardig mee te vallen: beide vrouwen en de bestuurder stonden gelijk weer op, maar ik vond het toch wel even schrikken. Vooral ook, omdat de security bij het zwembad voorgesteld had om met twee brommertaxi’s weg te gaan. Eén voor Marien en Stella en één voor mij en J & T…
We hadden vanavond een goed menu: patat, een groot stuk pizza en een flesje cola. Heerlijk ongezond (hoe je in Nigeria aan twee ons groente per dag moet komen, is me echt een raadsel…) en de jongens genoten van de glijbaan in deze ‘soort Mmmm’ (zoals de jongens de McDonalds noemen). ‘Thuis’gekomen kunnen we de lounge van het hotel bijna niet doorkomen. De hele lounge zit volgepakt met keurige Afrikanen: er is een bijeenkomst van kunstenaars. Veel muziek, zang en gezelligheid voor de Afrikanen met als gevolg dat ik nu op de grond van het halletje voor onze kamer dit stukje zit te typen. Zielig…? Ach…this is Africa…