Woensdag 27 augustus

Begint ons verblijf in Nigeria op vakantie te lijken…? Soms wel. Het is geen optie om de hele dag op je hotelkamer te blijven zitten, dus gaan we op zoek naar aangename uitstapjes. Vanmorgen is dat de Lekki Market geworden. Van te voren was ons gezegd dat het niet verstandig was om daar met kinderen naar toe te gaan. In de drukte zouden ze gemakkelijk kunnen verdwalen, maar eigenwijs als we zijn, hebben we ze toch meegenomen. De receptionisten van het hotel zagen daar geen kwaad in. We vragen ook altijd even bij de receptie hoeveel zij denken dat een taxirit naar de door ons bedachte bestemming moet kosten, zodat we een richtbedrag in ons hoofd hebben. Dat onderhandelt iets gemakkelijker. ‘Iets’ gemakkelijker, want bij onderhandelen en afdingen voelen wij ons een beetje ongemakkelijk. Maar, ons was wel duidelijk dat we op Lekki Market flink moesten afdingen, want anders zouden we veel te veel geld kwijt zijn.
Van onze autoritjes door Lagos kenden we wel de gezellige straatkraampjes, maar Lekki Market is van een geheel andere orde. Het is een verzameling (half-)open barakken met daartussen nauwe steegjes. Druk was het niet en met de kinderen ging het hartstikke goed. Wel vonden de jongens het erg warm, dus wilden ze gelijk hun shirt uit. Daar houden Nigerianen niet zo van: we kregen constant de vraag waarom onze jongens geen kleren aan hadden. Op deze markt heeft ook Jonne het wildplassen ontdekt. Hij houdt niet zo van vieze wc’s (tja, wie wel…) en had al begrepen dat Nigeriaanse mannen gewoon langs de straat staan te urineren. Dus hebben we een achteraf muurtje opgezocht waar Jonne vrolijk tegenaan kon plassen…
Lekki Market lijkt er te zijn voor toeristen. Het is één van de weinige plekken waar je souvenirs kunt kopen. Je moet wel bestand zijn tegen de ‘verleidingspogingen’ van de verkopers: ‘Madame, come and look…’ ‘Madame, special price…’ Iedere verkoper wil je in zijn winkeltje hebben en allemaal hebben ze héél speciale prijzen…ja, inderdaad, na een aardig spelletje onderhandelen. Nou was ik nooit zo goed in het spel Koehandel, maar ik moet zeggen dat je er steeds makkelijker in wordt. Als zij een ‘special price’ maken – dan wij ook! En dan doen we ze waarschijnlijk echt niet tekort…
Met de taxichauffeur hadden we ook een deal gemaakt: hij zou anderhalf uur op ons wachten en dat had hij ook braaf gedaan. We vonden hem slapend in z’n auto op de parkeerplaats, waar we afgezet werden bij het betalen van het parkeergeld. Er werd om 100 naira gevraagd – zo’n 50 cent – terwijl het parkeren eigenlijk maar de helft kostte…. De taxichauffeur was daar niet blij mee – ook al moesten wij betalen – en er volgde een flinke scheldpartij die we niet verstonden, maar wel begrepen…hahaha… Nou maken wij hier natuurlijk geen probleem van, want anderhalf uur parkeren voor 50 cent…als je in Nederlandse steden moet betalen, is het heel wat meer!

’s Middags hebben we het gezin even opgedeeld in een mannen- en vrouwengroep. Dat kan nu en dat is een prettig gevoel! Samen met Stella ben ik naar de arts geweest die haar een maand geleden onderzocht heeft. De mannen bleven bij elkaar en hadden om 15.00 uur afgesproken met Jan, Els & Robert en Anita & Anthoni. Een taxichauffeur zette me af bij de kliniek en beloofde te wachten (tegen een tarief van 1000 naira per uur…). De rijdende consultatiebus in de Alblasserwaard is nog luxer… Er ging op een gegeven moment een kindje naar een behandelkamer met een hand in een groot verband. Toen viel de stroom uit en kwam er een zuster met mondkapje en handschoenen aan de gang op…wachtend tot de stroom het weer deed en zij weer verder kon met deze jongen… Je moet er niet aan denken dat je iets ergs hebt en elektrische apparaten nodig hebt.
Even tussendoor: iets dergelijks las Marien van de week nog in de krant hier. Over een ernstig verkeersongeluk in Nigeria waarbij een tankauto vol diesel op een passagiersbus knalde. Schade: doden en gewonden. Maar er kon pas hulp komen toen het licht werd…zeven uur later. En waar wel stroom is, is het ook niet alleen maar tot zegen, want in diezelfde krant stond het verhaal van een gezin met vier kinderen. ’s Nachts moest er een kind plassen en moeder ging mee naar buiten en elektrocuteerde zichzelf, haar kindje en haar man die wilde helpen… Pas na uren werd de stroom van de kabel gehaald… Dat zijn de verhalen van de armen… Ik kom zo op de rijke Nigerianen…
Terug naar het ziekenhuis. Stella’s temperatuur werd gemeten en haar gewicht op een weegschaal uit het jaar nul…hahaha…het waren nog net geen twee schalen waar je rechts je kind legt en links een aantal gewichten… Daarna mocht ik bij de dokter komen, een vriendelijke Nigeriaanse vrouw. Ze was blij om te zien dat Stella in gewicht gegroeid was (ze weegt nu ruim zeven kilo) en ze verzekerde me dat Stella met goede voeding, aandacht en fysiotherapie haar benen goed leert te gebruiken. Ik weet eigenlijk niet meer of we dat al geschreven hadden, maar Stella’s benen lijken wel van elastiek. Haar beenspieren zijn erg slap. Een gevolg van eenzijdige voeding en gevolg van veel liggen. Ondanks de liefdevolle zorg in het huis van de Missionairies of Charity is er te weinig aandacht voor de kinderen om zich goed te kunnen ontwikkelen. Haar ‘baby-‘voeding moeten we nu zien te veranderen in een normaal eetpatroon voor éénjarigen. Dat is nog een hele opgave, omdat Stella lepeltjes met eten weigert in haar mond te steken. En dan kun je een baby van 5 maanden makkelijker tegenhouden en een lepel in de mond stoppen dan een kind van een jaar dat sterk is in haar armen…

Inmiddels was Marien met de jongens vertrokken toen ik weer in het hotel terugkwam, maar ik kreeg een telefoontje dat ik ook opgehaald zou worden. We waren namelijk met z’n allen uitgenodigd door Engelsen. Even later stond er een glanzende Audi voor de deur en reed ik voor ’t eerst comfortabel door Lagos… Stella en ik werden naar een privéclub gebracht waar de jongens al in het zwembad te vinden waren. Midden in Lagos is een privéclub met drie buitenbaden, negen tennisbanen, een golfparcours, sportzaal, speeltuin en ik weet niet wat nog meer… Alleen als je lid bent van de club mag je naar binnen. En denk maar niet dat er alleen blanken binnen waren: er zijn ook veel rijke Nigerianen! Of je ziet in elkaar gereden, roestende schroothopen op de weg rijden of grote, luxe, glanzende, zwarte 4WD-Jeep-achtige auto’s. We hebben we een heerlijke middag met elkaar gehad en werden weer keurig thuisgebracht.

Morgenavond eten de gezinnen van Robert, Anthoni en Stella met elkaar, omdat Jan, Els & Robert dit weekend hopen door te gaan naar Abuja… Een soort afscheidsmaaltijd en we zullen dan ook nog even foto’s maken voor ons weblog, zodat jullie weer weten hoe wij er ook al weer uit zien en hoe mijn nieuwe kapsel geworden is. Tot morgen!