Vrijdag 29 augustus

Inmiddels zijn onze drie koffers, vier weekendtassen en een oneindige hoeveelheid plastic tasjes weer uitgepakt en hebben alle spullen een plekje gekregen. Vanmorgen om 09.15 uur (hoezo zijn Afrikanen altijd te laat, onze Afrikaanse chauffeurs zijn altijd stipt op tijd!) stond de chauffeur klaar met een grote VW-bus om ons te verhuizen naar Epe. Ondanks dat de bus geen airco had, was de luxe haast ongekend (de 4WD + Audi spannen de kroon...). We maakten twee tussenstops om onszelf te bevoorraden. Allereerst stopten we bij een banketbakker waar de jongens zich vergaapten aan bonbons en luxe taartjes. Met een paar lekkere broodjes, croissants en muffins gingen we daar vandaan om vervolgens eindelijk naar de Shoprite te gaan. J & T 'zeuren' namelijk al dagen wanneer we nou naar de winkel gaan met de motors... Bij de Shoprite hebben ze dat namelijk heel slim gedaan. Aan het begin en einde van ieder winkelpad - ongeacht de inhoud van het winkelpad: blikvoer, elektrische apparaten, rijst, koffie of koekjes - staat een rek met speelgoed. Kleine speelgoedautootjes - die ze eerder deze week al gekregen hebben -, maar ook grotere motoren, lekker stoer! We hadden de jongens beloofd dat als ze deze week lief zouden zijn, we op vrijdag naar de Shoprite zouden gaan en zij allebei een motor mochten uitzoeken. Een paar keer heb ik Jonne deze week horen zeggen: 'Ik ben lief, hè mama...' Hahaha...of het pedagogisch verantwoord is, weet ik eigenlijk niet, maar het is wel een machtsmiddel dat helaas soms nodig is om in te zetten... Opvallend is dat er bijna geen normaal brood te koop is en dus ook geen beleg. Pampers hebben ze alleen in kleine maten en in verpakkingen van 4 of 7 stuks (zijn ze hier allemaal vroeg zindelijk of zo...?!) Knakworstjes kennen ze ook niet en groenten zien er eigenlijk allemaal verlept uit. Voor het avondeten werd het dus camping-macaroni, dat wil zeggen: macaroni met ui, champignons, Smac en ketchup... Die champignons hadden we beter achterwege kunnen laten, die hadden bij de AH echt niet meer in de schappen mogen liggen... Het smaakte dus zoals het mij ook altijd op de camping smaakt...matig... Dat is dus ook altijd één van mijn 'problemen' met op vakantie zijn...thuis is het allemaal beter, lekkerder, comfortabeler...eigenlijk ben ik gewoon vreselijk verwend... Timme daarentegen heeft zich echt volgevreten. Eindelijk weer eens iets wat hij echt lekker vindt: kale macaroni...hij kreeg er geen genoeg van. Ook Stella heeft een paar elleboogjes naar binnen gewerkt en daarna ook nog een paar lepeltjes pap. Een hele mijlpaal: Stella die het niet vervelend vindt om gevoerd te worden met een lepel! Nog even en ze eet gewoon met ons mee (wat volgens de dokter ook zo snel mogelijk moet, maar ja: hoe gaat dat bij een kind van 14 maanden...hoe snel kun je de overgang maken van zuigelingenmelk naar warme prak en brood - een overgang waar je normaal gesproken een half jaar over zou doen...?!).

Van het overwegend christelijke Lagos zijn we nu verhuisd naar Epe, waar het grootste deel van de bevolking moslim is. Dat hebben we vanmiddag ook gehoord toen de oproep voor het gebed klonk. Het huis waar we nu verblijven is een groot huis met een ommuurde tuin. Wij hebben de beschikking over de hele bovenverdieping: woonkamer, twee slaapkamers en een badkamer. Jonne en Timme hebben weer een eigen kamer en Stella ligt nog bij ons: wel zo rustig voor de jongens, want die zijn het niet gewend om 's nachts gewekt te worden door een hoge piephuil... De ruimte is prettig, de jongens kunnen heerlijk hun gang gaan. Niet de hele tijd mensen om hen heen die iets van ze willen wat ze niet verstaan (Nigerianen vinden het raar dat onze kinderen geen Engels kunnen: 'Wat spreken ze dan...?' 'Dutch of course, we live in Holland...') en dat er maar beperkt stroom is...ach, daar zullen we wel aan wennen. Dat er geen internet is, dat vind ik nog het meest vervelend. 's Avonds even naar jullie te mailen, gaf me het gevoel niet zo ver bij jullie vandaan te zijn. Morgen zal John - degene die dit huis 'beheert' - ons laten zien waar je hier in Epe kunt mailen.

Stella had het vandaag niet naar haar zin. Had ze eerder grote moeite om haar luier vol te poepen: vandaag ging dat gesmeerd, zullen we maar zeggen. Wij hebben er ook allemaal enigzins last van gehad en zowel Marien als ik waren gisteren niet echt fit. Vanmorgen waren we allebei nog slap, maar dat is gelukkig weer over. Marien is alleen verkouden en heeft veel last van zijn keel, maar dat zal wel met de airco te maken hebben. Stella had niet alleen last van haar darmen, ze had ook last van de nieuwe omgeving. Een grotere leefruimte, meer kamers, andere inrichting: ze heeft het door. Vooral van die meerdere kamers heeft ze last, want meerdere kamers betekent ook dat Stella in de ene kamer neergezet wordt en papa of mama even naar de andere kamer moet. Zodra we uit beeld verdwijnen zet ze het op een krijsen...ze raakt helemaal overstuur. Hartstikke zielig voor haar natuurlijk, maar ons geeft het ergens ook wel een goed gevoel. Blijkbaar heeft ze ons nodig voor een vertrouwd en veilig gevoel. We kennen deze fase ook wel van Jonne en Timme en weten dat het wel weer over gaat, als ze er maar voldoende vertrouwen in krijgt dat we ook weer terugkomen en ze niet aan haar lot overgelaten wordt. Met haar blijven praten vanuit de andere kamer werkt nu nog niet, met als gevolg dat Stella geen minuut zonder ons kan... Heerlijk toch?!