Zaterdag 30 augustus

De stukjes voor ons weblog worden in het vervolg 'thuis' getypt op het 'kladblok' en vervolgens met de memorystick overgezet op de computer in het internetcafé, wat de naam 'internetcafé' ook eigenlijk niet verdiend - het is meer een garage met computers... Maar goed, als het maar verbinding geeft met jullie. Ik kan m'n stukjes ook niet meer in Word typen, omdat de Word-versie op onze laptop een gratis demo is die na zoveel keer niet meer bruikbaar is... Tja, dat krijg je ervan als je na lang wikken en wegen toch maar besluit nog een laptop aan te schaffen en dan tot het laatste moment in spanning zit of 'ie wel geleverd zou worden voordat we naar Nigeria zouden vliegen. Ja dus, hij was op tijd: de dag voordat we vertrokken, werd 'ie keurig afgeleverd. Met als gevolg dat we 's avonds om 23.30 uur nog met de handleiding erbij zaten uit te dokteren hoe de internetaansluiting draadloos en niet-draadloos werkte... Om middernacht was Skype geïnstalleerd... Maar goed, wat we toen niet gezien hadden, is dat het Microsoft Office 2007 pakket niet volledig geïnstalleerd is. Jammer, want we hebben nog een oudere versie in de kast liggen en anders had ik die er natuurlijk nog even op gezet. Dus: de Kollenstaartjes zijn weken van huis zonder oplader voor de accu van de digitale fotocamera en met een laptop die maar half bruikbaar is...hahaha... Wie ons een beetje kent, weet dat we dit soort acties voor ons niet ongewoon zijn...

Ik wou dat ik kon zeggen dat we heerlijk geslapen hebben in een rustig huis...zonder jazzband en andere, gezellige, maar wel luidruchtige, muzikale optredens, maar helaas... Ik zei al dat we in een stad (Epe is geen dorpje te noemen, John schatte het aantal inwoners op zo'n 90.000) verblijven waar veel moslims wonen en dat hebben we vannacht gemerkt. Het is de tijd van de ramadan en om de één of andere reden was er daarom veel 'lawaai' in de moskee. Tot halverwege de nacht waren er toespraken te horen (als je de taal sprak, zou je 't letterlijk kunnen verstaan...) vanuit de moskee die op een flinke steenworp afstand van ons huis staat. Bovendien was het goed merkbaar dat we hier 's nachts geen airco hebben, want ik vond het ook behoorlijk warm. Marien vindt dat laatste iets minder erg, want zijn luchtwegen zijn niet zo gelukkig met de aircolucht...

De kinderen hebben gelukkig heerlijk geslapen. Jonne en Timme hoorden we vanmorgen om 07.00 uur gezellig met elkaar spelen in bed, ze halen allerlei stunts uit met hun nieuwe speelgoedmotoren en Stella heeft voor de tweede keer achter elkaar de nacht door geslapen! Vanmorgen zijn we met John op pad geweest om een paar boodschappen te doen. We wilden wat groente en eieren hebben en olie om in te bakken en natuurlijk moesten we de weg weten naar het internetcafé. Stella hing weer in de draagzak op Mariens buik en ik duwde de buggy met daarin de jongens. Het voelde alsof ik met Sinterklaas op stap was. Zodra we de poort uit zijn, komen er kinderen naar de kant van de weg toe en roepen naar Marien: 'Oyibo, oyibo' wat Yoruba is voor 'witte man, witte man'. Ik ben nog het minst interessant voor Nigerianen. Marien trekt de aandacht, de jongens zijn ook een bezienswaardigheid - zeker in de buggy -: 'Are they twins, they look like twins...' en Stella is natuurlijk een verhaal apart: 'Why is she black?' en ook hier verloochenen we onze ouderrol en moeten we zeggen dat we voor haar zorgen of we doen het met een grapje af. Vanmorgen liepen we dus op straat en werd er weer steeds 'Oyibo' geroepen. Waarop Jonne tegen mij zegt: 'Mama, die kinderen zeggen 'oliebol' tegen papa...!'

Het leven hier is rustig, maar ook omslachtig. Een beetje zoals ouderen onder ons het nog kennen uit hun jeugd. Het grootste deel van de dag geen stroom, dus ook geen koeling, geen wasmachine, geen warm water. Dat betekent dat de afwas met de hand gedaan wordt, waarvoor dus eerst water gekookt moet worden. Kleding was ik al twee weken met de hand en dat vind ik echt geen pretje... Ik snap wel dat er vroeger voor vrouwen geen tijd was om buitenshuis te werken: het huishouden was meer dan een dagtaak en lichamelijk zwaar! Ik heb m'n ideeën over 'schoon' trouwens ook wel moeten bijstellen, want de kleren van de jongens worden hier echt smerig en ik ben niet zo'n bedreven schrobber... Ik hoop dat de schade nog te herstellen is als we weer thuis zijn (misschien met een beetje hulp van mama...?!). Stella's kleren zijn ook minstens twee keer op een dag vies, want de wegwerpluiers hier zijn niet van een heel goede kwaliteit en pasvorm. Het ligt ook een beetje aan Stella...we hebben twee verschillende maten luiers in huis, maar beide maten passen niet heel goed: Stella's onderlijf is heel klein, maar haar buikomvang is tamelijk groot (ze heeft een beetje een hongerbuik...). Dus waar de één goed zit bij haar buik, zijn de pijpen te wijd en waar de ander goed om haar benen sluit, zit 'ie strak om haar buik waardoor 'ie makkelijk los gaat... Zo komt er dus altijd wel een flinke plas in haar kleren terecht...

Lieve mensen, we wensen jullie een goed en gezegend vervolg van dit weekend. Speciaal voor Mayte en haar familie...! We denken aan jullie! Speciaal ook voor onze dierbare vriend Gijsbert: een fijne verjaardag morgen toegewenst! Gemeente te Vuren: heb het goed met elkaar en met God! En gemeente van Ottoland: ik had graag de dienst bij jullie morgenochtend geleid, want morgen hebben we ons eerste lustrum te vieren...het is dan precies vijf jaar geleden dat ik in uw midden bevestigd ben als predikant en aan uw gemeente ben verbonden. We hebben al heel wat met elkaar meegemaakt...en we vinden het fijn dat u de afgelopen jaren getuige bent geweest van verschillende hoogtepunten in ons leven!