Dinsdag 2 september

Om het onderstaande bericht goed te kunnen begrijpen, is het noodzakelijk dat je eerst 'Maandag 1 september - deel II' leest...


De drie koffers, vier weekendtassen en talloze plastic zakjes zijn weer uitgepakt. Het begint onderhand een eentonig verhaal te worden!

Vanmorgen om 09.00 uur zijn we vertrokken uit Epe met een auto zo volgepakt, ongelofelijk. Nu rijdt Ajuba echt niet in een kleine auto, het is een Mazda met twee achterbanken, maar vanwege alle bagage was de achterbank weggeklapt. Zo hadden we ook gereden toen we hier ruim twee weken geleden aankwamen, maar toen hadden we Anthoni en Stella nog niet bij ons. Bovendien reed er nu ook nog een Zweedse dame mee van een adoptiebureau uit Zweden en moesten er twee grote shoppers vol knuffels en kleren voor een weeshuis mee... Dus met vijf volwassenen, vier kinderen, koffers, tassen en onze tweelingbuggy gingen we op pad.
Gisteren schreef ik dat we op weg gingen naar het volgende avontuur... En een avontuur, dat was het zeer zeker. Voor de ouders die de weg gereden hebben naar Akure zal het herkenbaar zijn: de vele roadblocks en opstoppingen. Bij de eerste roadblock werden we gestopt door 'stoere' jongens met houten knuppels die ze gelukkig niet gebruikt hebben. Omdat Ajuba hier vaker rijdt, herkenden ze hem en konden we zo weer doorrijden. Alle andere opstoppingen waren vanwege de politie die hier met groot materieel langs de kant van de weg staat. Niks geen kinderachtige revolvers, maar indrukwekkende machinegeweren! Jonne en Timme kijken hun ogen uit en wij proberen juist ieder oogcontact te vermijden: Ajuba voert het woord, steekt hier en daar een biljet door het raampje, maakt een geintje en vertelt dat wij Hollanders zijn en dat Nigeria toch wel errug goed gevoetbald heeft tegen Nederland en dat Jonne en Timme geen Chinezen zijn, zoals sommigen dachten... Ajuba reed ons veilig en wel langs alle oponthoud, alle kuilen en gaten en zo arriveerden we net na de middag in Akure.
Het was een vermoeiende rit met zoveel mensen en bagage in één auto, kinderen op schoot... Onderweg veel regen, maar ook mooie landschappen. Heuvelachtig en bijzondere rotspartijen. We krijgen er weer een vakantiegevoel van...hahaha...!

Het hotel dat door de stichting meestal gebruikt wordt, is vol, dus worden we naar een ander hotel gereden. 'Sunview' heet het en we hopen dat het hotel haar naam eer aan doet de komende dagen. We moeten een kamer uitzoeken en dat valt nog niet mee. De Kollenstaartjes hebben namelijk nogal wat noten op hun zang... De ruimte van Epe heeft ons goed gedaan en eigenlijk willen we dus niet meer met z'n allen op één kamer. Maar, ons budget is ook niet oneindig, dus we willen ook niet de duurste kamer. Gelukkig zijn de kamers hier in verhouding tot Lagos een stuk goedkoper, maar nog steeds is het vele malen duurder dan overnachten op een camping in Italië... Maar goed, omdat wij van plan zijn - wat de stichting met ons van plan is, laat ik maar in het midden: de plannen veranderen hier met de dag... - ruim een week te blijven, krijgen we korting op een reuzeruime kamer. Of beter gezegd: kamers. Van onderontwikkeld gebied zijn we ineens gepromoveerd tot Hilton-hotel...hahaha... We hebben tot onze beschikking een riante woonkamer met een flatscreen zo breed - daar past onze tv wel zes keer in, er staat een pc met internet, leren bankstel, de jongens hebben hun eigen kamer met badkamer en wij hebben een gigantische kamer met badkamer...het is ongelofelijk... Alles ziet er enorm luxe uit en het is haast beschamend om hier te overnachten. Maar goed, we zijn hier nu eenmaal en laten we er dan ook maar van genieten, toch?!

Toen de kamer geboekt was, gingen we op pad voor de paspoorten van de kinderen. Jonne en Timme waren het ondertussen behoorlijk zat en omdat wij dachten dat we toch niet mee naar binnen mochten om het paspoort aan te vragen, heb ik met Jonne, Timme en Anita een taxi terug naar het hotel genomen. Daar aangekomen, kwam Ajuba toch weer achter ons aan, want ze moesten naar Ekiti voor de paspoorten. (Voor wie de draad kwijt raakt...geeft niks, wij snappen er soms ook niets van...). Marien kwam alleen maar even terug naar het hotel voor een fles pap voor Stella en droge kleren, want de nieuwe luiers sluiten weer niet helemaal optimaal om haar benen - wat Marien de nodige natte plekken op zijn broek opleverde...

Aan het einde van de middag was iedereen weer terug in het hotel. Stella en Anthoni met een blauwe duim, omdat ze een vingerafdruk moesten geven. De paspoorten zijn aangevraagd en die zullen er nu ook snel zijn. De problemen van Lagos zijn hier niet en dat is positief nieuws! Zelfs zo positief dat ook Jan, Els en Robert morgen onze kant op komen om een paspoort te regelen.

Met z'n allen hebben we in het hotel gegeten. Het eten is hier goed, alleen onze tafelgenoten waren niet om te genieten...: Jonne en Timme waren zo vreselijk moe van de reis dat er geen land meer mee te bezeilen was. Om 21.00 uur en talloze verhaaltjes, liedjes, knuffels, waarschuwingen, liefkozingen etcetera later waren ze eindelijk stil. Tja...het is weer een gigantische verandering voor de kinderen vandaag, een eindeloze autorit (geen McDonalds langs de kant van de weg om even gezellig te stoppen...) en een nieuwe omgeving en vreemd bed... Logisch dat ze zo reageren. Morgen maar eens rustig aan doen en lekker poedelen in het zwembad...