Vrijdag 5 september

Aan de reacties te zien, worden jullie onze berichten nog niet zat. Dat is natuurlijk hartstikke leuk om te merken - al hoewel ik al eerder schreef dat we dit weblog niet alleen voor jullie bijhouden, maar zeker ook voor onszelf. We zijn nu drie weken in Nigeria - en inderdaad Janneke en Han, het lijken wel drie maanden...

Stella zit lekker op de grond te brabbelen en al schuivend op haar kont verkent ze de hele kamer. Jonne en Timme genieten weer van Bambi (hoe vaak kunnen kinderen hetzelfde kijken voordat ze 't zat zijn?!) en dat geeft mij even de gelegenheid de belevenissen van vandaag te verwoorden. Dat kan nog precies voordat het eten op onze kamer gebracht wordt. 'k Ben benieuwd wat ze nu weer van onze bestelling gemaakt hebben...

Op zich hebben we vandaag niet zo veel beleefd. Een dag zonder gekkigheid is ook wel eens prettig en zeker voor Jonne en Timme erg nodig. Als het om adoptie gaat, wordt er altijd veel aandacht besteed aan hechting en dat is natuurlijk ook heel erg belangrijk. Maar niet alleen voor een adoptiekind: dat geldt voor ieder kind, ook Jonne en Timme. Als er een kind bij komt in een gezin dan moeten de verhoudingen als het ware opnieuw bepaald worden en daar lijken Jonne en Timme ook wel een beetje 'last' van te hebben. Het in slaap vallen is ineens een probleem en de jongens hebben een haast eindeloze behoefte aan knuffels van mama en de bevestiging dat we bij hen zijn en blijven en hen niet alleen laten.
Vanmorgen hebben we het gezin maar weer even opgesplitst. Dat moet hier ook wel, omdat we met Stella eigenlijk niet de straat op kunnen. Dat roept te veel vragen op en er is hier een keer een gezin geweest dat grote problemen kreeg vanwege het feit dat zij met een 'black' kind op straat liepen. Daarom is Marien alleen met Timme boodschappen gaan doen en hebben Jonne en ik geknutseld en met Stella gespeeld.
Na het middageten wilden de jongens weer graag naar het zwembad. Toen we een tijdje lekker in het water gespetterd hadden, begon het ineens ook van boven te spetteren. In een mum van tijd was de hemel grijs en regende het flink. Kleedkamers zijn er niet bij het zwembad, alleen een blok toiletten. Daar zijn we gaan schuilen, terwijl we bijna over ons nek gingen van de pisgeur... Zo goed en zo kwaad als het ging, hebben we ons daar afgedroogd en kleren aangetrokken en toen zijn we snel terug gelopen naar het hotel. Omdat we toch nog vieze en natte voeten hadden - en de vloer van de toiletten er niet zo fris uit zag om een handdoek op te leggen - zijn we op blote voeten terug gelopen: de jongens heerlijk stampend in de plassen... Terug in het hotel toen maar weer de whirlpool vol laten lopen zodat we ons allemaal weer even konden reinigen. Nu klinkt het vreselijk luxe, hè, een whirlpool, maar er bubbelt en bruist niets en als we de kraan opendraaien, komt er allemaal kalkaanslag met het water mee zodat er een flink bezinksel in het bad ligt...hahaha...

Toen het weer wat beter werd, hebben we een chauffeur besteld om de omgeving te verkennen. Marien had eerder deze week een mooie rit gemaakt toen hij op paspoortenjacht ging en die weg wilde hij graag ook met ons rijden. Het duurde even voordat de chauffeur begreep wat wij wilden en dat lag niet aan Marien, maar aan het rare Engels dat de Nigerianen spreken. De Nigerianen leggen de klemtoon op heel andere plekken dan wij en dat zorgt nog wel eens voor de nodige verwarring. Uiteindelijk waren we op de goede weg en inderdaad: het was mooi. Er zijn hier bijzondere rotspartijen: bijna zwarte kale rotsen met alleen op de top wat begroeiing. Bovendien zijn ze ook op een aparte manier geformeerd, 't zijn net kunstwerken. We gingen naar Eketi, naar het dorp Ikere, en toen we daar aankwamen, hebben we wat rondgereden in het dorp. We kwamen een stoet prachtig geklede vrouwen tegen. De chauffeur legde ons uit dat dat een begrafenisstoet was. Misschien heb je 't wel eens in een film gezien: kleurige kleding, trommels en dans - alsof men op weg is naar een feest... De chauffeur vertelde ons dat het begrafenisritueel twee dagen duurt en dat men met de kist het hele dorp ronddanst. Het is een 'celebration of life' zoals we in een rouwadvertentie lazen.
We kwamen ook nog een andere optocht tegen: een groep verklede mensen met wijde gewaden en enge maskers op. Maskers met lange haren, grote uitpuilende ogen, lange neuzen en enge, scherpe tanden. Jonne zat voorin bij Marien op schoot en de chauffeur stopte zodat Marien een foto kon nemen - Jonne vond het doodeng en wist niet hoe snel hij achterin de auto moest komen! Hij kon dit stukje Afrikaanse cultuur niet zo waarderen en de hele verdere terugreis heeft hij het erover gehad dat hij dacht dat het monsters waren of spoken...

En nu is het wachten op de vis, kip en de kale spaghetti (ook die zijn J & T nog niet zat...). Het weekend is begonnen. De eerste schoolweek zit er al weer op en de eerste kerkelijke activiteiten zijn al weer begonnen (gelukkig kan dat ook zonder ons!). Morgen is het een speciale dag voor opa en oma Kollenstaart, want zij zullen dan hun 40-jarig huwelijksfeest vieren. Het is heel raar voor hen om dat zonder ons te doen. We hopen dat het toch een mooi feest wordt!