Zondag 7 september

De zondag is haast al weer voorbij, een nieuwe week is begonnen. Gisteren is in Nijverdal een groot feest gevierd. We hebben gehoord dat het erg gezellig was. In Vuren is de Maaltijd van de Heer vandaag gevierd: een prachtige manier om de nieuwe week mee te beginnen. In Ottoland zijn er geen drie kinderen gedoopt...hahaha...als Nigeria er niet tussendoor gekomen was, dan hadden we vanmorgen Justin, Matt en Chrystel gedoopt: de doopouders en hun kinderen hebben gelukkig nog even geduld en wachten tot wij weer terug zijn!

Ik heb de zondagmorgen gebruikt om mezelf te ontdoen van mijn nephaar. Ik heb het geprobeerd om er als een 'African woman' uit te zien, maar mijn haar is toch echt Aziatisch: steil, steil, steil en glad. Met als gevolg dat het nephaar dat met mijn eigen haar was meegevlochten er gewoon langs gleed. Het zakte eruit en de mijn eigen haar piekte tussen de nepvlechten door... Niet erg stijlvol meer, dus dat moest anders. Ik vond het wel jammer, want ik had het jullie toch graag laten zien... Bovendien was mij verzekerd dat het zeker twee maanden zou blijven zitten - en ik had ze nog wel gewaarschuwd dat mijn haar erg glad en eigenwijs is... Gelukkig was het eruit halen minder pijnlijk dan het erin doen. Na een aantal vlechten ontward te hebben lag er een soort zwarte pietenpruik voor me op tafel en zag de linkerkant van mijn hoofd eruit als een ontplofte poedel. Inmiddels heb ik de meeste vlechten eruit gehaald - op een klein stukje na dat nog netjes zit. Bijna weer helemaal gereformeerd...

Marien heeft zijn ochtend christelijker besteed, maar daar zal hij zelf over vertellen. Ik was met de kinderen in het hotel gebleven en eigenlijk was dat voor 't eerst dat ik met drie kinderen alleen was. Nu merkte ik goed hoe zelfstandig Jonne en Timme eigenlijk al zijn, dat ik niet meer gewend ben om de hele tijd op ze te moeten letten. Stella daarentegen moet eigenlijk steeds in de gaten gehouden worden. Dat komt ook, omdat we in een hotel zijn en niet thuis. Thuis zouden we haar met met een gerust hart op de grond kunnen zetten, maar hier is dat niet echt fris. Haar buiten in het gras zetten, kan ook niet, want er kruipen voor ons onbekende diertjes in rond die er bijtgraag uit zien...

We hebben ons even met z'n vieren buiten de poort van het hotel gewaagd. Er was toch bijna niemand op straat, want iedereen was naar de kerk. We liepen langs de kerk waar Marien naar toe was en Jonne zei: 'Ik hoor papa helemaal niet praten.' Ik heb 'm toen maar even uitgelegd dat papa vandaag niet hoefde te preken, maar dat hij gewoon op bezoek was in deze kerk...

Vanmiddag hebben we onze vaste stek bij het zwembad weer ingenomen. Je zou kunnen zeggen dat we een vast ritme gevonden hebben. Eerst wat zwemmen en spelen en halverwege de middag terug naar onze hotelkamer zodat de jongens - moe als ze zijn van het spelen - lekker achter een dvd'tje kunnen bijkomen... Gisteren heeft Jonne zijn tanden gezet in de Bambi-dvd dus die doet het niet meer, maar gelukkig was dat niet de enige die we bij ons hebben.

Ach ja, wat is christelijker? Je inspannen om een drie kinderen vier uur lang in het gareel te houden en te vermaken of om diezelfde tijd in een kerk door te brengen? Wie het weet, mag het zeggen! (Marien schrijft dit trouwens...) Ik ben dus ter kerke gegaan. Deels uit goede gewoonte, deels uit tijdverdrijf en grotendeels uit nieuwsgierigheid. Naast ons hotel staat de 'St. Mary the Virgin Anglican Church', dus was het een kleine moeite om daar naar toe te gaan. Ik vermoedde dat de dienst om 10.00 uur zou beginnen, zoals de vorige twee diensten die we bezocht hebben. Ik keek enkele keren door het raam van onze slaapkamer om te zien of er al mensen naar de kerk gingen. Om 9.45 uur zag ik 1 Nigeriaanse kerkgangster. Om 9.55 uur zag ik niemand meer. Toch maar gegaan. Toen ik eraan kwam, zag ik gelukkig nog een oudere Nigeriaanse man naar binnen gaan en nog een jonge vrouw met kind bij de ingang die me hartelijk welkom heette. Het was inmiddels al 10.00 uur en vroeg voor de zekerheid aan die oudere man hoe laat de dienst begon. '10.00 uur', zei hij en hij keek erbij alsof ik een totaal vreemde vraag had gesteld. De drummer en de toetsenist installeerden zich om de eerste afrikaanse ritmes de kerk in te jagen. Om 10.05 uur kwamen er nog een handjevol prachtig uitgedoste dames de kerk binnenschreiden en om 10.10 uur liep het het gewoon storm. De Nigerianen nemen overal de tijd voor, dus ook voor het beginnen! Het laatste gezin kwam om 11.30 uur binnen. (Terwijl er toch op de nieuwsbrief in de kerk stond dat men niet te laat moest komen tijdens de kerkdiensten!). In totaal waren er zo'n 100-150 kerkgangers.
De oudere man waarschuwde me aan het begin: deze dienst was een dienst waarin zowel Yoruba (de inheemse taal) als engels gesproken zou worden. De engelstalige dienst was van 7.00-9.00 uur. Gelukkig was de preek grotendeels in het engels, want ik kan net zo goed Chinees als Yoruba - alhoewel ik het engels van de Nigerianen net als fries vind klinken: onverstaanbaar.
Ik was benieuwd hoe een Anglicaanse kerkdienst er hier uit zou zien. De Anglicaanse kerk ken ik een klein beetje vanuit mijn korte tijd in Engeland. Het is in ieder geval een 'traditionele' kerk met gevoel voor liturgie en stijl.
Het enige 'kerkelijk-traditionele' in deze dienst was dat de 'kerkenraad' in liturgische gewaden gekleed was, dat ik 1 gezang herkende uit ons liedboek en dat men de dienst eindigde met een drievoudig gezongen 'Amen.' Voor de rest was de vier uur durende dienst zo afrikaans-evangelisch als maar kan!
Ik was natuurlijk een opvallende verschijning en werd uitgebreid welkom geheten. Ik kreeg een microfoon onder mijn neus geduwd en mocht mezelf voorstellen.
Zoals ik al zei neemt men hier overal de tijd voor. Het openingslied duurde alleen al 10 minuten! Niet dat het begon te vervelen. De muziek en het gedans zijn zo aanstekelijk dat zelfs de meeste stramme spieren van de meest verstokte nederlandse kerkganger in beweging komen. Men neemt de tijd voor het koor - bestaande uit jonge, enthousiaste en nog kleurrijker geklede mensen. Men neemt de tijd voor het gebed-een voorganger bidt en de gemeente krijgt gelegenheid om hardop door elkaar heen te bidden. Ook werd er nog uitgebreid voor een paar gemeenteleden gebeden die iets gingen doen. Men neemt de tijd voor een dramastuk - er waren acht verschillende sketches. Men neemt de tijd voor de collecte: ik had me gezien de collecte-ervaringen van de vorige kerkdienst gewapend met vele biljetten, maar was toch halverwege het aantal rondgangen al door mijn naira's heen. Ook nu waren er ongeveer negen collectedoelen. Elke 'thanksgiving' gaat ongeveer zo in z'n werk: men kondigt de collecte aan, waarna de band een lied inzet en de gemeente op staat en uit de banken schuifelt om als dansend en zingend en swingend richting de offerschaal te gaan die voor in de kerk staat om vervolgens daar nog even een dansje te doen en langzaam weer terug te heupwiegen naar de zitplaats. Ter variatie blijft men bij sommige collectes voor in de kerk hangen waarna de liturg een gebed uitspreekt voor de collecte.
Bij de andere liturgische onderdelen is de preek kort te noemen: 20 minuten (he, he, toch nog een herkenbaar element!). De spreker had, zo zei hij achteraf tegen mij, een gewone baan in de technische sector en hij preekte af en toe daarnaast. Nou, als hij zo goed in zijn gewone baan is als in zijn preek, dan wordt hij in mum van tijd directeur! Wat een gave, goede, gedegen, bijbelse, bevlogen, eerlijke preek. Een verademing.
Al met al een bijzondere ervaring. De boodschap van de preek steek ik in mijn zak en ook neem ik de blijdschap van de Nigeriaanse christenen mee naar huis. Maar vier uur zitvlees (of dansvlees?) kweken is ook voor deze dominee teveel van het goede...het was in ieder geval goed voor mijn conditie.

Nog een laatste opmerking van Mirjam...Frank: gefeliciteerd met de overwinning, betekent dat dat ik Marien voortaan op zaterdag kan thuis houden?