Maandag 8 september

Vanmorgen werden onze paspoorten opgehaald om onze visa te verlengen. Het is echt geldklopperij - zoals heel veel hier in Nigeria. We hebben al betaald om een visum aan te vragen, vervolgens hebben we flink bijbetaald om een visum in één dag geregeld te krijgen en nu moet het visum weer voor een flink bedrag verlengd worden, want vrijdag aanstaande verlopen onze visa... Grrr... Morgen maar weer geld gaan wisselen, want het hotel wilde ook vast een deel van de rekening betaald hebben. Wil iemand mij nog even laten weten hoeveel Nigeriaanse naira's we moeten krijgen voor 1000 euro?!

We hebben de morgen in ledigheid doorgebracht, de dagen beginnen hier een beetje op elkaar te lijken en het wordt lastiger om onszelf te blijven vermaken. We moesten ook weer wachten tot ons 'mannetje' weer terug was met onze paspoorten dus we konden ook niet weg. Daarom maar weer naar het zwembad... We hadden gezelschap van een aantal kinderen. Vijf donkere en één 'witte'... Vanuit de verte viel ze al op, want we zien hier praktisch geen blanken, maar van dichtbij zagen we dat ze niet blank was, maar een albino. Het is de tweede keer dat we hier een albino zien en het is echt een vreemd gezicht. Dit meisje was ontzettend blank, bijna wit, maar ze had de gelaatstrekken van een Afrikaanse en haast wit kroeshaar. Haar ogen waren tot spleetjes geknepen vanwege het felle zonlicht. We hadden met haar te doen, want hoe is het voor haar om in een land als Nigeria te leven? Heeft zij dezelfde kansen als haar goedgebekte zusje?

Toen onze paspoorten weer terugwaren met een stempel erin waarop vermeld stond dat we tot 14 oktober mogen blijven (maar dan zijn natuurlijk al láng thuis, toch?!), hebben we nog even een chauffeur gevraagd of hij ons nog naar de bergen kon rijden. We wilden er graag nog even uit en een 'toeristisch' ritje dat breekt de dag lekker. We waren nog maar net onderweg, we reden nog in Akure of we werden opgehouden door een stel 'stoere' mannen. De één ging voor de auto staan en maakte veel kabaal en wijdse armbewegingen. De chauffeur liet het niet op zich zitten en ging er flink tegenin. Maar het bleef niet bij die ene, de hele auto werd omsingeld door gozers die allemaal riepen: 'White man, give me something.' Marien zat voorin en keek hen niet in de ogen. Jonne en Timme zaten met grote ogen op de achterbank te kijken naar deze 'stoute mannen'. De mannen waren niet van plan ons te laten gaan, onze chauffeur stapte uit en ging met ze in discussie. Dat was voor ons een link moment, want toen waren de portieren van 't slot. Eén stak er gelijk z'n hoofd naar binnen met de vraag om geld. In zijn hand zag ik een zelfgeslepen mes. We hebben niet gereageerd en uiteindelijk kwam er een oudere man aan die de jongens tot kalmte maande en ons erdoor liet... Pfff...dat zijn toch even spannende momenten.
Op Jonne had het veel indruk gemaakt. Hij vond het stoute mannen en hij zei: 'Als ik groot ben, dan koop ik een pak, een heel enge - net zoals die monsters (= de verklede mensen van de optocht een paar dagen geleden) - en dan jaag ik ze allemaal weg!' De held...
Met de chauffeur hebben we 't erover gehad of we er nou verstandig aan gedaan hadden om niets te geven. Volgens de chauffeur zijn 't gewoon bedelaars: veel mensen hebben geen werk. Het voelt zo gierig om niets te geven - en 't gaat ook geheel tegen onze principes in, maar we weten niet waar we hier goed aan doen... Gek hè, maar 't is gemakkelijker om een bedrag te gireren of in een collectebus te doen...
Maar goed, op weg naar de bergen dus. Dit deel van Nigeria is mooi. Groen. Golvend. Het zou een prachtig toeristisch gebied kunnen zijn - ware het niet dat er een aantal problemen zijn, in de krant van gisteren werden die obstakels genoemd: infrastructuur, veiligheid, elektriciteit, hygiëne en corruptie. Net voordat we bij de bergen kwamen, golfde het in de auto ook, want Stella spuugde haar melk eruit...over haar eigen kleren en die van Marien en de autobekleding... Jakkes... Gelijk kwamen er een aantal jongens aan die aanboden om ons naar boven te begeleiden: ze wilden de kinderen zelfs dragen, maar dat hebben we toch maar niet gedaan. Stella was immers zonder kleren, want tja, even vergeten dat het wel eens handig kan zijn om voor een kleine extra kleren mee te nemen...en Timme houdt er nou niet bepaald van om door vreemden opgetild te worden. Nigerianen zijn dol op kinderen en het liefst pakken ze onze kinderen constant op, maar Timme zet het dan standaard op een brullen... Dus, Marien heeft een paar foto's gemaakt en toen zijn we weer ingestapt...terug naar Akure.
De dagelijkse boodschappen moesten ook nog gedaan worden en ik had langs de kant van de weg een kraampje gezien met mooie, traditionele stoffen. Na twee 'supermarkten' en de Chicken Republik (want daar konden we brood kopen... Zie je 't al voor je bij de Mac: naast de kassa een mand met een stel hele broden?!) waren we weer helemaal voorzien en arriveerden we in de stromende regen bij het hotel. De 'security'-mensen stonden direct met paraplu's klaar bij de auto om ons droog naar binnen te brengen: wat een service!

Mr. Hakeem belde ons op om te vragen of onze visa verlengd waren en hij vertelde ons dat wij woensdagmorgen om 07.00 uur opgehaald worden door een chauffeur om naar Abuja te vertrekken. Er waren geen vluchten beschikbaar naar de hoofdstad, dus zullen wij de reis per auto afleggen. Het zal een uur of zes rijden zijn, maar het geeft ons wel de gelegenheid om nog iets meer van het land te zien. Morgen dus onze laatste dag in Akure.